Admin
Derleyen: Oğuzcan Atış / Milliyet.com.tr –Günümüzde nükleer silahların kullanıldığı bir film söz konusu olduğunda, izleyicinin beklentilerinden biri de yüksek rütbeli subayların bomba hakkında hararetli bir tartışmaya girmesidir. Genellikle bu sahne, karmaşık bir mesaj ya da şüpheli bir emir üzerine patlak verir ve karakterler, nükleer saldırının ahlaki ve stratejik boyutlarını sorgulamaya başlar. Ancak gerçekte süreç çok daha sistemli ve kesindir.
Nükleer silahların fırlatma prosedürü, belirli aşamalardan oluşur ve bu silahlardan sorumlu askerler, en ufak bir hata payı bırakmamak için sürekli olarak eğitilir. Kritik an geldiğinde, fırlatma kodları doğrulandığında füzeler ateşlenir, tartışmaya mahal yoktur. Asıl zorluk, bu ölümcül emirlerin füzeleri ateşleyecek askeri birliklere güvenli bir şekilde ulaştırılmasıdır. İşte bu noktada, nükleer silaha sahip her devletin kendine özgü bir çözümü devreye girer. Bu çözümlerden en ilginçlerinden biri, ABD’nin Soğuk Savaş sırasında geliştirdiği “Acil Durum Roketi” ya da bilinen adıyla ‘Kıyamet Roketi’sistemidir.
FÜZELERE FIRLATMA EMRİ YİNE FÜZELERLE VERİLECEKTİ
Soğuk Savaş, insanlık tarihinin gördüğü en ilginç dönemlerden birisi oldu. Bu süreyi kapsayan zaman, doğu ve batı bloğu olarak ikiye bölünen insanlık, birçok probleme kimi zaman sınırları zorlayan çözümler üretti ve teknolojik anlamda önemli ilerlemeler elde etti. İletişim teknolojilerinin de gelişmesiyle birlikte, nükleer silahlar başında reaksiyon nöbeti tutan askerlere emirlerin ulaştırılması için ilginç fikirler ortaya atılmaya başlandı. Nükleer caydırıcılığın temelleri güçlü iletişim hatlarına bağlıydı. Olası bir nükleer savaş başladığında, ne olursa olsun ABD Başkanının emirleri füzelerin başında bekleyen askerlere ulaştırılmalıydı. Bu amaçla yapılan çalışmalarda ulaşılan sonuç, hava ve füze üslerine emirleri ulaştıracak en iyi yolun yine bir füzeden geçtiğiydi. İşte o füze, AN/DRC-8 Acil Durum Roket İletişim Sistemi (ERCS) idi.
Acil durum emirlerini iletecek hava ve kara tabanlı sistemlerin kullanılamaz hale gelmesi durumunda devreye alınacak roketler, aslında otomatik bir acil durum mesajı vericisiydi. Fırlatıldıktan sonra dünyanın alt yörüngesinde konuşlanacak roket, ulaşabildiği tüm askeri birliklere radyo sinyalleriyle emirleri içeren mesajı yayınlayacak şekilde çalışacaktı. Fırlatıldıktan sonra geri alınması mümkün değildi. Tüm diğer iletişim sistemleri ve hatta ABD yol edilmiş olsa bile ERCS, kıyamet emirlerini iletmeye devam edecekti.
Roketin içinde bulunan verici
SSCB İLE YAŞANAN GERİLİM ALTINDA GELİŞTİRİLDİ
ERSC roketleri, Soğuk Savaş’ın nükleer kıyamete dönüşmesine en yakın olduğu 1960’lı yılların başında geliştirildi. SSCB ve ABD arasındaki gerilim sürekli olarak artmaya başlamış, 1962 yılında Sovyetler Birliği’nin Küba’ya nükleer füzeler yerleştirdiği ortaya çıkınca gerilim tavan yapmıştı. Savaş çok yakın görünüyordu ve iletişimin sağlıklı olması için alternatifler gerekliydi. ERSC için yapılan çalışmalar kısa sürede ihale haline getirildi ve ihaleyi Allied Signal Aerospace Communications Systems şirketi kazandı. Şirket tarafından geliştirilen AN/DRC-8, ABD hükümetinin beklentisini karşılayacak bir ürüne dönüştü ve 1962 yılında Kaliforniya’da test edildi. İlerleyen dönemde rokette yapılan değişikliklerin yenilenen testlerde onay aldı ve ERSC ilk başarılı testini 1966 yılında gerçekleştirdi. Bu test sırasında, bir ERCS başarılı şekilde uzaya çıktı, mesajını önceden belirlenmiş alt hat boyunca iletti ve ardından Dünya’ya geri düştü. ERSC, 1967’nin sonlarında operasyonel olarak onayladı ve hizmete girdi.
